ΣΟΚΑΡΕΙ η Γκαγκακη… Είναι αποτυχία ότι πούλησα το σπίτι των δικών μου,ι δεν έκανα οικογένεια

Η Κατερίνα Γκαγκάκη μίλησε ανοιχτά για τις προσωπικές της σκέψεις και τα συναισθήματα που τη βαραίνουν, αποκαλύπτοντας πως θεωρεί αποτυχία τόσο την πώληση του σπιτιού των γονιών της όσο και το γεγονός ότι δεν απέκτησε οικογένεια.

Σε συνέντευξή της στην εκπομπή Time 2talk, αναφέρθηκε στην οικογενειακή της ανατροφή και στον τρόπο που μεγάλωσε, εξηγώντας πως το να ζητήσει βοήθεια από άλλους της δημιουργεί έντονο αίσθημα αποτυχίας. Όπως ανέφερε, επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τον πατέρα της, ο οποίος είχε ενσταλάξει την αρχή ότι η οικογένεια στηρίζεται μόνη της, χωρίς να αναζητά βοήθεια από εξωτερικούς παράγοντες.

«Το να ζητήσω βοήθεια, για μένα σημαίνει ότι απέτυχα», δήλωσε χαρακτηριστικά, εξηγώντας πως δυσκολεύεται να ξεπεράσει αυτή την πεποίθηση. «Αυτό το είχε πάρα πολύ έντονα ο μπαμπάς μου. Μεταξύ μας, τα πάντα ο ένας για τον άλλο, αλλά από άλλους ποτέ. Μόνη μου. Αυτό το ‘μόνη μου’, που ακούγεται λες και είσαι 2χρονο, δεν μπορώ να το ξεπεράσω», πρόσθεσε.

Παράλληλα, αναφέρθηκε στην απόφαση να πουλήσει το σπίτι των γονιών της, κάτι που, όπως είπε, ενίσχυσε το αίσθημα της αποτυχίας.

«Αποτυχία είναι ότι πούλησα το σπίτι των γονιών μου, που ήταν όλα τόσο τακτοποιημένα για να τα πάρω εγώ και να κάνω το επόμενο βήμα», ανέφερε, τονίζοντας πως η έλλειψη οικογένειας την κάνει να νιώθει ότι «δεν έχει κάποιον να παραδώσει τη σκυτάλη της ζωής της».

Η εξομολόγησή της ήταν βαθιά συναισθηματική, καθώς περιέγραψε το πόσο δύσκολο είναι να νιώθει ότι χρειάζεται να εκποιήσει περιουσιακά στοιχεία, χωρίς να υπάρχει κάποιος να συνεχίσει την πορεία της οικογένειάς της.

«Αποτυχία είναι ότι δεν έχω να δώσω τη σκυτάλη σε κανέναν από εδώ και πέρα, γιατί δεν έκανα οικογένεια. Αποτυχία είναι ότι χρειάζομαι να εκποιήσω πράγματα», κατέληξε με ειλικρίνεια.

Δείτε ακόμα

Τα παιδικά χρόνια του Αλέξη Κούγια

Ο Αλέξης Κούγιας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πετρούπολη. Τα παιδικά του χρόνια, όπως είχε εξομολογηθεί σε πολλές συνεντεύξεις του, ήταν φτωχικά και δύσκολα αλλά γεμάτα αγάπη. Η οικογένειά του δε διέθετε μεγάλες οικονομικές δυνατότητες και η σκληρή δουλειά ήταν απαραίτητη για την επιβίωση. Ο γνωστός ποινικολόγος έμαθε από νωρίς ότι πρέπει να αγωνίζεται κανείς για να κατακτήσει τους στόχους του. Οι εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας τον χαλύβδωσαν και του έδωσαν κίνητρο να κυνηγήσει τα όνειρα του και να επιτύχει στον χώρο της δικηγορίας.

Ο Αλέξης Κούγιας είχε μιλήσει για τη μυθιστορηματική ζωή του στην εκπομπή του Μάνου Νιφλή, «Στιγμές», και είχε αναφερθεί σε εκείνη την περίοδο, η οποία αν και δεν ήταν ανέμελη, ήταν όμορφη.

«Ο πατέρας μου ήταν χωροφύλακας, βιοπαλαιστής και είχε ένα μικρό χρωματοπωλείο και δούλευα κι εκεί. Εκείνα τα χρόνια μάλιστα φτιάχναμε το χρώμα μόνοι μας, είχαμε τη μηχανή του χρώματος. Κυρίως όμως ήμουν τζαμάς και μετά ποδοσφαιριστής. Η Πετρούπολη ήταν εκτός σχεδίου πόλεως. Ήταν χωματόδρομος τότε. Τα σπίτια έπρεπε να χτιστούν, να μπουν τα θεμέλια, οι τσιμεντόλιθοι και να μπουν και τα κουφώματα με τζάμια. Αυτά έπρεπε να γίνουν μέσα σε μία νύχτα. Εμείς με τον πατέρα μου βάζαμε τα τζάμια. Γι’ αυτό έχω έναν κάλο στο χέρι μου, επειδή στοκάραμε το τζάμι. Από τα 12 έκανα αυτή τη δουλειά. Έπρεπε το πρωί να έχει τελειώσει το σπίτι, γιατί αλλιώς ερχόταν η χωροφυλακή κι αν το σπίτι ήταν σε ανέγερση, τους συλλαμβάνανε και το γκρέμιζαν. Εγώ μεγάλωσα με αυτή τη συνθήκη.

Θυμάμαι επίσης ότι δεν είχαμε νερό. Ο νερουλάς ήταν ο περιζήτητος πολίτης γιατί μας έφερνε το νερό. Το βάζαμε στα βαρέλια για να κάνουμε μπάνιο. Η μητέρα μου έβαζε το κρύο νερό σε μία μεγάλη κατσαρόλα και άναβε τη ξυλόσομπα. Χρησιμοποιούσαμε πράσινο σαπούνι και κάναμε μπάνιο στην ξύλινη σκάφη, όρθιοι. Εξωτερική τουαλέτα δεν υπήρχε εκείνα τα χρόνια. Πέρασα πολύ όμορφα όμως, γιατί μεγάλωσα με πολλή αγάπη. Ο πατέρας μου ήταν πάρα πολύ σκληρός, αλλά δίκαιος».

Ο ποινικολόγος είχε εκμυστηρευτεί, επίσης, το απωθημένο του, το οποίο ήταν η αγορά πολυτελών ακινήτων και ο λόγος, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν τα βιώματά του. Συγκεκριμένα, εκείνο το σκοτεινό υπόγειο της Πετρούπολης που όταν ξυπνούσε το πρωί δεν μπορούσε να δει έξω το φως.

«Εγώ 14 με 18 ετών μοίραζα με ποδήλατο 4:00 με 8:00 το πρωί την εφημερίδα ‘’Ναυτεμπορική’’ και την ώρα που πήγαινα εγώ να πιάσω δουλειά στην Πειραιώς, εκείνη την ώρα τελείωναν οι δημοσιογράφοι. Εγώ λοιπόν με νωπό το μελάνι ακόμα, έπαιρνα τις εφημερίδες, τις έβαζα πίσω στο καλάθι και πήγαινα με το ποδήλατο μέσα στην αγορά και τις μοίραζα. Μέναμε σε υπόγειο τότε. Να μη βλέπεις μπροστά σου, να ξυπνάς το πρωί και να μη βλέπεις τίποτα.

Ήθελα να γίνω πλούσιος για να κάνω σπίτια και να πάρω αυτοκίνητα και είμαι ισορροπημένος γιατί αυτό έγινε με έναν υγιή τρόπο. Λόγω του κόμπλεξ μου που δεν είχαμε σπίτι, έχω ακίνητα σε όλη την Ελλάδα, έχω τα ωραιότερα σπίτια. Από την Κρήτη μέχρι τους Οθωνούς, στη Μύκονο, στο Μεγανήσι. Δεν έχω πάει ποτέ. Ζήτημα να πηγαίνω κανένα Σαββατοκύριακο.

Μου ζητάνε να τα ενοικιάσω και δε θέλω να μπει κάποιος να κοιμηθεί μέσα. Μου ζητάνε να τα πουλήσω και λέω ”όχι” γιατί θέλω να τα βλέπω. Είναι το κόμπλεξ του φτωχού, επειδή εμείς δεν είχαμε περιουσία και τη μοναδική περιουσία που είχε ο πατέρας μου μας την πήραν οι τοκογλύφοι. Τα κόμπλεξ του πολύ φτωχού που έβλεπε τους άλλους να τα έχουν κι ο ίδιος να μένει σε ένα υπόγειο. Να είναι ο καλύτερος μαθητής και να βλέπει τον συμμαθητή του, να έχει ο πατέρας του αυτοκίνητο κι εμείς να περιμένουμε το Σαββατοκύριακο να πάρουμε το πούλμαν για να πάμε για μπάνιο στη Λούτσα»