Κανείς δεν το ήξερε: Το άγνωστο παιδί της Μαρία Μπεκατώρου που του έχει τρελή αδυναμία & δεν το έχουμε δει ποτέ

Η Μαρία Μπεκατώρου ήταν καλεσμένη στην εκπομπή, Πάμε Δανάη με αφορμή τη σημερινή πρεμιέρα του Chase και μίλησε για την τηλεόραση, τη βαφτιστήρα της που είναι η κόρη της Υβόννης Μπόσνιακ και του Αντώνη Ρέμου, την Κεφαλονιά και τον θάνατο του πατέρα της.

Αρχικά είπε: Δεν το έκανα καλά στην αρχή. Εγώ ξεκίνησα να κάνω το παιχνίδι ενώ ήταν όλοι εκεί, αλλά δεν το έκανα ωραία. Δεν το είχα. Πήγα στον κύριο Σούσουλα και του είπα “δεν είμαι καλή, δεν θα το κάνω” και μου είπε θα σε βοηθήσω να το βρούμε όλοι μαζί. Είμαι χαρούμενη και δεν το πιστεύω ότι είμαστε στην 4η χρονιά. Είχε πολύ δουλειά από εμένα, αλλά έπρεπε να εξοικειωθεί και ο κόσμος.

Σε άλλο σημείο ανέφερε: Όταν πας να κάνεις κάτι καινούργιο, δεν ξέρεις αν ο κόσμος θα το δεχθεί. Ο κόσμος πάντα με ακολουθεί στο νέο και μου δίνει την ευκαιρία να με δει, αλλά δεν θα κάτσει να χαλάσει το απόγευμά του να με δει αν δεν του αρέσει. Γι’ αυτό έχω άγχος και θέλω να θέλουν να με βλέπουν.

Και υπογράμμισε συγκινημένη η παρουσιάστρια: Με το χέρι στην καρδιά σας λέω ότι έχω ζήσει όλα μου τα όνειρα τηλεοπτικά και έχω καταλήξει να κάνω αυτό που αγαπάω πιο πολύ από όλα, που είναι καθαρή ψυχαγωγία. Άσε με τώρα…Νιώθω τόσο γεμάτη. Αν ήταν να κάνω κάτι άλλο θα ήταν ζωντανό, γιατί λατρεύω την επαφή με τον κόσμο. Θα ήθελα και κάτι βραδινό με το The Chase, να βάλουμε τα καλά μας με λαμπερούς καλεσμένους. Δεν ξέρω πότε θα γίνει, αν θα γίνει, αλλά νιώθω ευλογημένη, έχω κάνει τα πάντα.

Για την Ελένη Πασχαλίδου είπε: Το βαφτιστήρι μου είναι παιδί μου, που πάντα ήθελα παιδί, είναι η Ελένη μου. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από αυτή την αγκαλιά. Όλα μου τα λέει και νομίζω ότι το πρώτο της μυστικό το έχει πει σε εμένα. Παίρνω πολλή αγάπη, ζεστασιά, ότι με εμπιστεύεται. Είναι μαγικό, νιώθω ότι έχουμε δέσει πάρα πολύ όλοι. Προσπαθώ στη ζωή μου να έχω μόνο ανθρώπους που δεν έχουν δόλο, μόνο αγάπη.

Όσον αφορά την Κεφαλονιά την οποία απέφευγε μετά τον θάνατο του πατέρα της, δήλωσε: Παραμένει το ίδιο βαρύ, αλλά δεν με εμποδίζει στο να δω παλιούς του φίλους ή να πάω στα μαγαζιά που ήξερα ότι πήγαινε. Παλιά δεν τολμούσα. Έχουν περάσει και 11 χρόνια. Ο πόνος είναι μόνιμος, αλλά πιο ελαφρύς. Τώρα μιλάω και δεν φορτίζομαι για να μην κλάψω, είναι πιο υποφερτό. Είναι παντού και στα όνειρα, αλλά τώρα έχει μία άλλη θέση… Η οικογένεια, ο άντρας μου, το ότι υπάρχει ένα σπίτι δεμένο που επιστρέφω να μαγειρέψω, οι φίλοι….

Στην εποχή μας δεν μου αρέσει που όλα γίνονται γρήγορα, δεν υπάρχει ρομαντισμός, όλοι βγαίνουν και κοιτούν τα κινητά τους, δεν υπάρχει στόχος και όνειρο…, κατέληξε.