Κατάθεση ψυχής από την Λήδα Μανθοπούλου: «Επειδή δεν έχω κάποια εμφανή αναπηρία με βλέπουν έξω και λένε "τι έχεις;"»

Η 19χρονη Λήδα Μανθοπούλου, κόρη του αείμνηστου ηθοποιού Αίαντα Μανθόπουλου είναι μια μαχήτρια της ζωής που παλεύει κάθε μέρα και δεν τα παρατά. Φέτος μάλιστα συμμετείχε στην Παραολυμπιάδα του Παρισιού. Πήρε την απόφαση να συμμετέχει, μετά τη διάγνωσή της με σκλήρυνση κατά πλάκας, πριν από περίπου ενάμιση χρόνο.

Η νεαρή αθλήτρια, έγραψε ιστορία στην πρώτη της συμμετοχή στα 100μ. καθώς κατάφερε να φέρει το ασημένιο μετάλλιο στην Ελλάδα. Λίγα 24ωρα μετά την κατάκτηση του μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες 2024, και συγκεκριμένα το απόγευμα της Τρίτης 3/9, η Λήδα Μανθοπούλου μίλησε ζωντανά στο Στούντιο 4, στην ΕΡΤ.

Εγώ τρέχω 100 μέτρα, σε όποιο στάδιο και να με βάλεις μου είναι το ίδιο. Για μένα το τρέξιμο είναι τρόπος ζωής, αυτό που κάνω από όταν ήμουν 7 χρονών. Βέβαια μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά μου, ουσιαστικά. Και πάλι καλά το λατρεύω και το συνεχίζω, γιατί για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό να κάνεις κάτι που το αγαπάς γιατί το κάνεις με την καρδιά σου και δεν σε κουράζει κιόλας μετά. Κι εγώ κουράζομαι αλλά είμαι γεμάτη, είπε αρχικά η Λήδα Μανθοπούλου.

Και συνέχισε: Πέρα από τον τίτλο για εμένα δεν θα αλλάξει κάτι. Συνεχίζω να είμαι εγώ και πριν και μετά το μετάλλιο. Μέχρι πέρσι έτρεχα με τους αρτιμελείς και συνεχίζω ταυτόχρονα με τα άτομα με ειδικές ανάγκες… Επειδή δεν έχω κάποια εμφανή αναπηρία, πιστεύω είναι καλό να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι γύρω μας ότι ακόμα και σε εμάς που δεν μας φαίνεται τι έχουμε, δεν σημαίνει ότι δεν επηρεαζόμαστε και εμείς. Με βλέπουν έξω και λένε “τι έχεις;”.

Δεν μπορούσα να αφήσω τον αθλητισμό. Όταν το κάνεις 12 χρόνια δεν μπορείς να το αφήσεις από μία μέρα στην άλλη. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω τις αλλαγές στο σώμα μου. Πάντα ήξερα ότι μπορούσα να πετύχω μεγάλα πράγματα και ποτέ δεν το έβαζα κάτω… Ήταν πάρα πολύ δύσκολο το να ξαναμπώ μέσα στον αθλητισμό αλλά πολλοί γύρισαν και μου είπαν “έχεις κάνει τόσες θυσίες, μήπως να το αφήσεις; Έχεις κουραστεί”. Γυρνάω και τους λέω, ας πούμε, “τι θυσίες έχω κάνει;” και πάρα πολλοί με κοίταξαν σαν χάνοι. Δηλαδή, δεν ήξεραν τι να μου πουν… Αυτό για εμένα έχει γίνει τρόπος ζωής. Δεν είναι θυσία εγώ το κάνω με όλη μου την καρδιά και θα συνεχίσω να το κάνω για όσο μπορώ και μου επιτρέπει η υγεία μου.