«Γιατί να ζω εγώ, ενώ εκείνοι όχι»: «Έσπασε» η καρδιά μας με την αφήγηση της Εύης που επέζησε από το δυστύχημα στα Τέμπη

Τέμπη, ένας χρόνος μετά… 58 οικογένειες περιμένουν ακόμα τους δικούς τους ανθρώπους να γυρίσουν σπίτι τους. Η Μαρία Αναστασοπούλου, αυτή την Κυριακή, 11 Φεβρουαρίου, στις 24:00, μαζί με τους δημοσιογράφους της «ΑΡΕΝΑΣ», συναντά στο σημείο της τραγωδίας στα Τέμπη, τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και επιζήσαντες από εκείνο το εφιαλτικό ταξίδι.

Λίγες ώρες πριν την προβολή της εκπομπής στον ΑΝΤ1, η Μαρία Αναστασοπούλου μίλησε στο Newsbeast.gr για όσα πρόκειται να παρακολουθήσουμε το βράδυ της Κυριακής, ενώ μας εξομολογείται τι ήταν εκείνο που τη συγκλόνισε περισσότερο στις αφηγήσεις των συγγενών των θυμάτων.

Αποκάλυψε ότι στην «ΑΡΕΝΑ» θα παρακολουθήσουμε και μαρτυρίες συγγενών που μιλάνε για πρώτη φορά, έναν χρόνο μετά το δυστύχημα, αλλά και τη συγκλονιστική εξομολόγηση της 29χρονης Εύης που κατάφερε να βγει ζωντανή από το τραγικό δυστύχημα.

– Υπάρχει κάποια μαρτυρία από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη που δεν έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα;

Υπάρχουν περιπτώσεις οικογενειών, συγγενών θυμάτων που για ευνόητους λόγους δεν είχαν μιλήσει μέχρι τώρα. Όπως και περιπτώσεις τραυματιών που αποφάσισαν έναν χρόνο μετά να πάνε για πρώτη φορά στο σημείο του δυστυχήματος. Αυτή ήταν μια πάρα πολύ ιδιαίτερη στιγμή γι’ αυτούς τους ανθρώπους που στην πραγματικότητα έζησαν ξανά όσα συνέβησαν εκείνο το μοιραίο βράδυ.

Υπάρχει η μαρτυρία της Εύης, η οποία ήταν ανάμεσά στους τραυματίες και μας περιέγραψε στιγμή- στιγμή όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ, αλλά και πώς βίωσε το μετά. Να ακούς ένα κορίτσι 29 ετών σήμερα, να σου λέει ότι αισθάνεται τύψεις που έζησε και ότι δεν είχε τίποτα παραπάνω από τα άλλα παιδιά που χάθηκαν σε αυτό το τραγικό δυστύχημα… Είναι πραγματικά σοκαριστικό κι «έσπασε» η καρδιά μας.

– Να φανταστώ πως αυτό είναι κι ένα από τα πιο δύσκολα, συναισθηματικά, ρεπορτάζ που έχετε κάνει μέχρι τώρα;

Και το Μάτι ήταν πραγματικά κάτι μη διαχειρίσιμο. Αλλά η αλήθεια είναι πως όταν φτάσαμε στο σημείο, το να βλέπεις τα κεράκια, τα δεντράκια που έχουν φτιαχτεί στη μνήμη των θυμάτων, το εκκλησάκι και οι φωτογραφίες των θυμάτων, είναι κάτι που πονάει πάρα πολύ. Κι αν πονάει εμάς, φανταστείτε πώς αισθάνονται οι συγγενείς.

– Από τις αφηγήσεις των συγγενών των θυμάτων, τι είναι αυτό σας συγκλόνισε περισσότερο;

Τα πολλά γιατί. Αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν έναν χρόνο μετά να έχουν πάρα πολλά ερωτήματα για τους λόγους για τους οποίους άλλαξε η ζωή τους κι έχασαν τους ανθρώπους τους. Περιμένουν ακόμη και τώρα να δοθούν απαντήσεις και κυρίως -και αυτό είναι αλήθεια μας το είπαν όλοι- περιμένουν να αποδοθούν ευθύνες. Όπως μας είπαν χαρακτηριστικά, δεν ξέρουν ποια τιμωρία είναι εκείνη που μπορεί να θεωρηθεί αρκετή, αλλά τουλάχιστον περιμένουν μία τιμωρία. Κι εδώ αναφερόμαστε από τους επικεφαλής των οργανισμών, μέχρι και πολιτικά πρόσωπα.

– Πώς νιώσατε όταν μπήκατε στην αίθουσα του σταθμάρχη, στη Λάρισα, εκεί που δεν γύρισε ποτέ το «κλειδί»;

Πολύ περίεργα, γιατί έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για εκείνη τη βραδιά και για εκείνη τη θέση στην οποία βρεθήκαμε κι εμείς. Πήγαμε και στο σημείο με το περίφημο «κλειδί» και εκεί ήταν πολύ περίεργο το συναίσθημα. Να καταλαβαίνεις δηλαδή πώς μπορεί σε μία στιγμή από ένα λάθος εκείνης της βραδιάς, αλλά και πολλά λάθη, όλα τα προηγούμενα χρόνια, να καταλήξουν σε μία τέτοια τραγωδία. Πολύ περίεργο το συναίσθημα. Και πολύ περίεργο να βλέπεις και τον περίφημο πίνακα τηλεδιοίκησης και να καταλαβαίνεις πώς λειτουργούσαν και πώς κυκλοφορούσαν τα τρένα στο σιδηροδρομικό μας δίκτυο με πάρα πολλά μεγάλα κομμάτια να είναι στην πραγματικότητα τυφλά.

Και ξέρετε, όταν ακούς τους συγγενείς να σου λένε ότι άμα εμείς γνωρίζαμε ποια είναι η κατάσταση, εννοείται πως δεν θα επιτρέπαμε στα παιδιά μας να χρησιμοποιήσουν τα τρένα, είναι ο, τι πιο λογικό αυτό που λένε. Δεν είχαν καμία εικόνα αυτοί οι άνθρωποι και όπως όλοι μας, θεωρούσαμε, πιστεύω, ότι το τρένο είναι το πιο ασφαλές μέσο με το οποίο μπορείς να ταξιδέψεις.

– Τι αίσθηση σας άφησε, ανθρώπινα, η έρευνα που κάνατε;

Αίσθηση… Πάρα πολύς πόνος. Έχει στηθεί στο σημείο – και θα το δείξουμε για πρώτη φορά – ένα μνημείο για τα θύματα, με 57 καρφιά που στην ουσία συμβολίζουν τον κάθε ένα άνθρωπο που χάθηκε, τα οποία είναι λίγα μέτρα μακριά από το σημείο του δυστυχήματος. Πήγαμε εκεί και με κάποιους εκ των συγγενών… είναι όντως καρφί στην καρδιά όλη αυτή η ιστορία. Και είναι καρφί στην καρδιά, γιατί αυτό το τρένο, ήταν το τρένο της χαράς. Αν πάει κάποιος στο σημείο και δει τις φωτογραφίες των ανθρώπων που χάθηκαν, θα δει φωτεινά πρόσωπα παιδιών ηλικίας 20-25-30-35 ετών, οι περισσότεροι τουλάχιστον, οι οποίοι ταξίδευαν με τους φίλους τους, τους κολλητούς τους, με τα αγόρια, τα κορίτσια τους. Και μέσα σε μία στιγμή όλα αυτά έγιναν ο, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί.