Δεν τα παράτησε ούτε μια στιγμή: Ο Διονύσης κατάφερε από τον καταυλισμό Ρομά να μπει στο Πανεπιστήμιο & να αλλάξει τη ζωή του

Ο Διονύσης Θεοδωρόπουλος, μπορεί να γεννήθηκε σε καταυλισμό Ρομά, χωρίς τα απαραίτητα για τη διαβίωσή του, αλλά κατάφερε να αλλάξει τη ζωή του.

Σήμερα, ο νεαρός είναι απόφοιτος Παιδαγωγικού, είναι Διαμεσολαβητής στο Παράρτημα Ρομά του Κέντρου Κοινότητας στην κοινωνική υπηρεσία του Δήμου Πατρέων και σε συνέντευξή του στην Ελένη Βασιλοπούλου, που δημοσιεύθηκε στην «Π» στη στήλη του juniorsclub, μιλάει για τη ζωή του.

Πώς ήταν η ζωή σου στον καταυλισμό;

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στον καταυλισμό Ρομά (στην Κεφαλονιά), ήταν μια περίοδος γεμάτη δυσκολίες και ανασφάλεια. Αντιμετωπίζαμε πολλές οικονομικές δυσκολίες, αλλά και προκλήσεις στην καθημερινή επιβίωση. Θυμάμαι τον πατέρα μου να αγωνίζεται καθημερινά για να μας παρέχει έστω ένα πιάτο φαγητό. Είμαι μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας, το δεύτερο παιδί στη σειρά, με τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Στον καταυλισμό συμβίωναν και άλλες οικογένειες συγγενών. Από πολύ μικρή ηλικία βίωσα σκληρές εικόνες βίας, παρόλα αυτά, διατηρώ και κάποιες θετικές αναμνήσεις. Δεν είχα ποτέ πολλά παιχνίδια, αλλά τα αδέλφια μου και τα ξαδέρφια μου βοήθησαν να δημιουργήσουμε τα δικά μας παιχνίδια. Οι μεταξύ μας δεσμοί, τόσο με την οικογένειά μου όσο και με τους συγγενείς μου, με έκαναν να νιώθω ασφαλής και αγαπημένος, παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζαμε όλοι μας.

Πότε πήγες σχολείο και ποιος σε βοήθησε με τα μαθήματα;

Η πρώτη μου επαφή με το σχολείο ήταν ένα ξεχωριστό και συναρπαστικό γεγονός στη ζωή μου. Έχοντας έναν αδελφό που ήταν μεγαλύτερος κατά δύο χρόνια, παρατηρούσα καθημερινά τη μητέρα μου να τον φροντίζει και να τον ετοιμάζει με αγάπη και θαλπωρή για να τον παραλάβει ο ταξιτζής και να τον πάει στο σχολείο. Έτσι, ζήτησα από τον αδελφό μου να με πάρει μαζί του μια μέρα. Ξύπνησα, λοιπόν, πρωί-πρωί με αγωνία, προσπαθώντας να μπω στο ταξί χωρίς να με αντιληφθούν. Με τη βοήθεια του αδελφού μου, κατάφερα να κρυφτώ στα πίσω καθίσματα, χωρίς να με πάρει πρέφα κανείς. Αυτό που αντίκρισα με συγκινεί βαθιά, ακόμα και σήμερα. Τόσοι πολλοί μαθητές, τόσες πολλές φωνές, όλα τα παιδιά με τις τσάντες τους… ήταν μαγικό! Την επόμενη χρονιά, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα! Από τότε και μέχρι και την τελευταία τάξη του λυκείου, τα συναισθήματά μου για το σχολείο ήταν τα ίδια, αν όχι και δυνατότερα. Ήταν ο χώρος όπου μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, ο χώρος που μου προσέφερε τόσα πολλά. Για εμένα οι εκπαιδευτικοί αυτοί είναι οι μέντορες μου.

Ο Διονύσης Θεοδωρόπουλος παλεύει από τότε που θυμάται τον εαυτό του

Πόσο δύσκολο ήταν να σπουδάσεις;

Για καλή μου τύχη, οι δάσκαλοι μου με βοήθησαν και πάλι. Μου έκαναν κάποια μαθήματα για να προετοιμαστώ για τις πανελλήνιες και στη συνέχεια με βοήθησαν με τη διαδικασία που χρειαζόταν να γίνει για να αιτηθώ διαμονή στην εστία του Πανεπιστημίου, πράγμα που κατάφερα. Ως φοιτητής δεν ήταν λίγες οι φορές που αναθεώρησα για όσα πίστευα ως μαθητής, γιατί άρχισα να βλέπω όλες τις αδυναμίες και τις παθογένειες του συστήματος. Πολλές φορές θα ήθελα κάποια πράγματα να είναι πιο εύκολα, γιατί νιώθω ότι παλεύω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και μερικές φορές αυτό είναι εξαντλητικό.