Pαγiζει τις καρδιές και των πιο σκληροτράχηλων: «Με λένε Νίκο, μόλις έκλεισα τα 30 και έχω καpκivo»

Διαβάστε παρακάτω την ιστορία του Νίκου που διαγνώστηκε με καρκίνο στα 30

Η ανάρτησή του

«Μόλις έκλεισα τα 30.. Και μόλις έσβησα και τα κεράκια στην τούρτα! Με γέμιση σοκολάτα, παρακαλώ.. Μμμ πλούσια γεύση, απόλαυση.. Δεν απολαμβάνω πολλά πράγματα τώρα πια.. Είχα όμως την τιμητική μου.. Γενέθλια είναι αυτα! Έτσι μάνα; είπα!

Και κατευθείαν τα δάκρυα έγιναν ποτάμι.. Αχ! η ευαίσθητή μου..Και του χρόνου αγόρι μου… Και του χρόνου.. Εδώ! Εδώ μαζί.. Μου είπε.. Και πραγματικά το εννοεί..

Ακρίβως όπως μου αρέσει.. Ακριβώς με τα άτομα που πρέπει.. Εκείνα που άντεξαν να με βλέπουν να πονώ, να με βλέπουν χωρίς μαλλιά, να με βλέπουν στο αναπηρικό καροτσάκι, να με βλέπουν άσχημο, καμιά φορά μελαγχολικό, να βλέπουν έναν άλλο Νίκο.. Έναν αλλιώτικο Νικο Φωτοπουλο.

Κάποιοι σε εγκαταλείπουν.. Όχι απλά γιατί δεν σε αγαπούν, αλλά γιατί σε αγαπούν τόσο πολύ που δεν αντέχουν να σε βλέπουν έτσι… Το φιλοσόφησα.. Θα μπορούσες να σκεφτείς ότι ίσως και να το διακαιολόγησα, γιατί απλά έτσι με βόλεψε.. Και τούτη η φιλοσοφία δεν με πληγώνει καθόλου.

Μην με βλέπεις αδύναμο εμένα! Εγώ πρίν ένα χρόνο δύο δουλειές έκανα.. Μάλιστα! Δυνατό παιδί όλοι έλεγαν.. Το πρωί βροντοφώναζα στις λαϊκές, για τα υπέροχα προϊόντα που πουλούσα, αν περνούσες απο τον πάγκο μου, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγεις αδιάφορος.. Κερνούσα, αγαπούσα, γελούσα και πουλούσα.. Αυτή ήταν η ζωή μου το πρωί. Μα το βράδυ έβρισκα την αληθινή αγάπη.. Μία αγάπη που δεν θα πεθάνει ποτέ. Dj! Σε όποιο μαγαζί με καλούσε! Και ναι είχα και κοινό που με ακολουθούσε. Πόση αγάπη για αυτή τη μουσική.

Πόσο την αγαπώ….

Θα αναρωτιέσαι τι έχω; Καρκίνο έχω.. Τρόμαξες; Χτυπά κάθε πόρτα.. Δεν διαλέγει.. Έχω οστεόλυνση. Μάλιστα για να το βρώ πέρασα του Χριστου τα πάθη.. Πόνοι και ξανά πόνοι.. Νοσοκομεία και κάθε λογής γιατρός, έλα τίποτα δεν είναι ο μυς φταίει. Παρε κανενα παυσίπονο,μη τραβολογιέσαι στα νοσοκομεία συνέχεια!Και έγω αυτό έκανα. Εκτώς από ένα πρωϊνό.

16 Μαρτίου 2016 Πονάω τόσο…Αααα! Σήμερα θα πάω και θα παίξω ότι πεθαίνω..

Μηηη Γιατρέ πονάω, μη με ακουμπάς! Τρόμος κυρίευσαν τα μάτια του γιατρού.. Γρήγορα , γρήγορα μια ακτινογραφία..

Ναι, φίλη μου,μια γα….μένη ακτινογραφία! Και τσούπ νατα τα μαντάτα..Προσοχή το πόδι θα σπάσει..Προσοχή μόνο πατερίτσες…ή καλύτερα καροτσάκι..

Από τότε.. μετρώ 6 χημειοθεραπείες.. 10 ακτινοβολίες στο πόδι,πόνους, παρενέργειες, εμμετούς, η ψυχολογία να ανεβοκατεβαίνει.. Μια διαφορετική ζωή.. Διδάχθηκα όμως πολλά..

Έμαθα να αγαπώ, να συγχωρώ, να δικαιολογώ, να μιλώ μέσα απο τη ψυχή μου, να είμαι αληθινός.. Έμαθα την αξία της οικογένειας, την αξία της φιλίας, την αξία της κάθε στιγμής.

Έμαθα να ξεχωρίζω το τιτίβισμα των πουλιών.. Αν είναι χαρμόσυνο ή λυπημένο.. Έμαθα πολλά πράγματα.. Και εύχομαι να είμαι καλά και να συνεχίζω να μαθαίνω, να αναπνεώ, να οραματίζομαι..

Πρέπει όμως να σε αφήσω τώρα.. Έχω ένα μάτς να κερδίσω και το έχω αφήσει στη μέση.. Σε ευχαριστώ που τα είπαμε.. Αλλα σε αυτό το μάτς, εγώ είμαι ο επιθετικός και πρέπει να σκοράρω! Για την ομάδα μου! Την οικογενειά μου και τους φίλους μου.

Σε ευχαριστω…».