Κάνει καθημερινά 56 χλμ για να πάει σχολείο: Η συγκινητική ιστορία του 14χρονου Αλέξανδρου από το Ζαγόρι

Συγκινεί η ιστορία του 14χρονου Αλέξανδρου από το χωριό Φλαμπουράρι που κάθε ξημέρωμα περιμένει μέσα στο κρύο το λεωφορείο για να τον πάει στο σχολείο που είναι 56 χιλιόμετρα μακριά.

Η συγκινητική ιστορία του 14χρονου Αλέξανδρου

Κάθε πρωί, στο χωριό Φλαμπουράρι του Ανατολικού Ζαγορίου, μέσα στο κρύο και τον παγετό πολλές φορές το χειμώνα, ο 14χρονος Αλέξανδρος ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του και βγαίνει στον πλάτανο της πλατείας.

Στις 06:45, τον περιμένει το μικρό λεωφορείο και το καθημερινό πρωινό δρομολόγιο για το σχολείο ξεκινά. Ύστερα από 56 χιλιόμετρα, θα φτάσει στο Γυμνάσιο Χρυσοβίτσας Μετσόβου.

Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, δεν είναι εύκολο. Ο δρόμος είναι στενός και με στροφές. Στη διαδρομή προς το Γυμνάσιο, το σχολικό θα περάσει από πέντε χωριά για να πάρει ακόμη 7 μαθητές.

“Ξυπνάω 06.30 το πρωί, περιμένω στην πλατεία το λεωφορείο, σταματάμε στα υπόλοιπα χωριά και φθάνω στο σχολείο γύρω στις 08.00”, είπε ο ίδιος μιλώντας στο Mega και συνέχισε:

“Όταν έχει κακό καιρό είναι κάπως φοβιστικά, έχει πάγο και κάποιες φορές κουνιέται το λεωφορείο στις στροφές επειδή γλιστράει. Υπάρχουν φορές που δεν έχει έρθει καθόλου λόγω του χιονιά”.

Οι δυσκολίες για τον 14χρονο Αλέξανδρο Βλαχιώτη

Ο 14χρονος Αλέξανδρος Βλαχιώτης, μαθητής της τρίτης γυμνασίου είναι το μικρότερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, 25 και 22 ετών, ήταν πιο τυχερά καθώς πρόλαβαν να πάνε σε πιο κοντινά σχολεία που σταμάτησαν εδώ και χρόνια να λειτουργούν.

«Θα μπορούσαν να προσπαθούσαν να ανοίξουν το γυμνάσιο – λύκειο στις Μηλιωτάδες, θα βοηθούσε πολλά παιδιά και τον Αλέξανδρο και τους γονείς που θα ήθελαν να γυρίσουν να κάνουν μια δουλειά στο χωριό».

Ο πατέρας δασεργάτης, η μητέρα εργαζόμενη σε ξενώνα, είχαν πάντα μέχρι και σήμερα τη συμπαράσταση των δασκάλων των παιδιών τους. Ο Αλέξανδρος θέλει να γίνει και ο ίδιος δάσκαλος σε απομακρυσμένο χωριό.

«Θέλω να γίνω δάσκαλος, έχουν βοηθήσει κι οι νονοί μου σε αυτό. (…) Θα έχω αντοχές πιστεύω θέληση, θα συνεχίζω για τα πάντα γιατί θα σκέφτομαι αφού συνέχιζα τότε, μπορώ να συνεχίσω και τώρα».

Η οικογένεια του Αλέξανδρου είναι η φωνή των ανθρώπων που δίνουν ζωή σε απομακρυσμένα χωριά που θα είχαν ερημώσει χωρίς αυτούς