Λαυρέντης Διανέλλος. Έπαιξε σε 195 ταινίες, όμως άλλο ήταν το μεγάλο του μεράκι και το ανεκπλήρωτο όνειρό του
Έπαιξε σε 195 ταινίες, όμως άλλο ήταν το μεγάλο του μεράκι και το ανεκπλήρωτο όνειρό του
Υπήρξε από τους πιο παραγωγικούς ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, έχοντας λάβει μέρος σε 195 ταινίες μέχρι το 1973, με πρώτη συμμετοχή του στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» το 1948.
Γεννημένος στον Άγιο Λαυρέντιο Μαγνησίας, απ’ όπου πήρε και το όνομά του, υπήρξε ένας από τους αγαπημένους «μπαμπάδες» του ελληνικού κινηματογράφου. Είχε ωστόσο ένα μεράκι, που λίγοι γνωρίζουν. Το όνειρο του Λαυρέντη Διανέλλου ήταν να γίνει σιδηροδρομικός και μάλιστα μηχανοδηγός.
Τον συγκινούσαν αφάνταστα τα τρένα και έλεγε πως θα ήταν ευτυχισμένος αν μπορούσε κάποτε να οδηγήσει μια αμαξοστοιχία. Γι αυτό και όταν ξέκλεβε χρόνο, του άρεσε να κάθεται σε κάποιον σιδηροδρομικό σταθμό και να χαζεύει τους συρμούς.
Μερικές από τις δουλειές του
Αξέχαστες και κλασικές παραμένουν οι ερμηνείες του στα φιλμ «Ο Φανούρης και το σόι του» (1957), «Μανταλένα» (1960), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Ο Θόδωρος και το Δίκαννο» (1962), «Το πιο λαμπρό αστέρι» (1967), «Η Αλίκη Δικτάτωρ» (1972) και αμέτρητες κυριολεκτικά ακόμα.
Για την ερμηνεία του στην πολεμική ταινία του Παπακωνσταντή «Ολοκαύτωμα» (1971), ο Διανέλλος απέσπασε το βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, επισφραγίζοντας μια ζηλευτή καριέρα επιτυχίας αλλά και αντίστοιχου ήθους. Τελευταία του ταινία, το «Στα δίχτυα του Τρόμου» του Σερντάρη το 1975.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Διανέλλος άρχισε να κοσμεί και τη μικρή οθόνη, παίρνοντας μέρος σε τέσσερις σειρές της ΕΙΡΤ: «Το κορίτσι της Κυριακής» (1972), «Εικοσιτετράωρο ενός παλιατζή» (1972), «Στα δίχτυα του τρόμου» (1973) και «Αληθινές Ιστορίες» (1974).
Τελευταία χρόνια
Από το 1975 άρχισε να αποσύρεται σιγά σιγά από την ενεργό δράση, αν και δεν θα προλάβαινε δυστυχώς να ξεκουραστεί, καθώς χτυπήθηκε από την παλιοαρρώστια το 1977. Έχοντα συνεχώς δίπλα του τη γυναίκα του Φρόσω, ο Διανέλλος το πάλεψε όσο μπορούσε και πήγε μάλιστα για θεραπεία ακόμα και στις ΗΠΑ, όπου θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Σιάτλ στις 16 Σεπτεμβρίου 1978, νικημένος από τον καρκίνο.
Ο Λαυρέντης Διανέλλος έζησε και έφυγε σεμνά και αθόρυβα, ως γνήσιος καλλιτέχνης και ακόμα γνησιότερος άνθρωπος. Τρένο μπορεί να μην οδήγησε ποτέ, το νοσοκομείο πάντως του Σιάτλ ήταν δίπλα από τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, κι έτσι μπόρεσε να δει για τελευταία φορά τα αγαπημένα του τρένα να περνούν σφυρίζοντας.
Η σύζυγός του έφερε κοντά της στο κοιμητήριο της Ραφήνας τον «Λαυρεντάκο» της, εκφράζοντας με λυγμούς την μάταιη ελπίδα της ότι «θα ’θελα να περνάγαμε τα στερνά μας χρόνια μαζί». Ο αθηναϊκός Τύπος δεν παρέλειψε να σχολιάσει με πικρία το γεγονός ότι στην κηδεία του δεν παρευρέθηκαν παρά ελάχιστοι συνάδελφοι του μεγάλου αυτού δασκάλου.
mixanitouxronou/ Μάρω Μπουρδάκου
Πηγή
Διαβάστε επίσης:
-
Ραγδαίες εξελίξεις με την Ελένη Μενεγάκη πριν λίγο: Περνάει δύσκολες ώρες – Την «τελείωσαν» μετά από 18 χρόνια συνεργασίας
-
Έρχεται ο τυφώνας του αιώνα – Προβλέψεις για μεγάλες καταστροφές
-
Άρης Σερβετάλης: «Ήμουν στο περιθώριο όταν είχα κόκκινα μαλλιά, είμαι και τώρα που μιλάω για τον Θεό»